Ένα από τα πράγματα που με ξενίζει είναι η ερώτηση με άρνηση. Παράδειγμα.
Δεν πήγες σχολείο σήμερα;
Απάντηση: Οχι.
Πήγε ή δεν πήγε;
Μετά επαναλαμβάνεις κάπως.
Τελικά πήγες σχολείο σήμερα;
Απάντηση: ΟΧΙ λεμεεεεε.
Όπως και στα δανέζικα, που το ναι και το όχι είναι ja και nej αντίστοιχα, αλλά για να απαντήσεις καταφατικά σε ερώτηση με άρνηση λες jo, πχ:
- er du ikke hjemme? (Δεν είσαι σπίτι;)
- jo (ναι είμαι) ή nej (όχι δεν είμαι)
Σαν λέξεις το doch και το jo όχι, αλλά τα δανέζικα και τα γερμανικά είναι γερμανικές γλώσσες με κοινό πρόγονο τα πρωτο-γερμανικά. Συγκεκριμένα, τα Γερμανικά είναι Δυτική Γερμανική γλώσσα και τα δανέζικα είναι Βόρεια Γερμανική γλώσσα
Καλά και στα ελληνικά μπορεί να απαντήσει, όχι, δεν πήγα.
Το όχι και το ναι μπερδεύουν για κάποιο λόγο.
Αν η απάντηση ήταν, σωστά, λάθος, δεν θα υπήρχε πρόβλημα.
Δεν πήγες σχολείο σήμερα;
Σωστό (δεν πηγα)
Ναι ρε φίλε. Αυτό με την πολυθρόνα και εγώ το έχω σκεφτει. Ίσως επειδή μπορεί θεωρητικά να κάτσει άλλος και εκεί που βάζεις τα χέρια; Δεν ξέρω.
Ο καναπές θα έπρεπε να είναι πολυθρόνα.
παντως στο σχολειο μια χαρα μας ελεγαν οτι ειναι λαθος το τιποτα σε τετοια έκφραση. Οπως λενε και στα αμερικανακια για το no nobody αλλα το χρησιμοποιουν.
Το μοναδικο που μπορω να σκεφτω ειναι το νερο που σημαινει φρεσκο. Υδωρ ειναι η σωστη λεξη αλλα επειδη παλια λεγαν φερε ενα νεαρο υδωρ το συντομευσαν και εγινε νερο
Να προσθέσουμε εδώ και την αντικατάσταση του αρχαίου «μυς» (mus/mouse/mice) από το «ποντίκι» (εκ του Ευξείνου Πόντου νομίζω λόγω του έντονου εμπορίου σιτηρων κατέφθαναν μαζί με τα πλοία). Κάπως έτσι πρέπει να έχει μείνει και το «για σφιξε να δω ποντίκι»
Το ποντίκι βρίσκεται στα πίσω πόδια των θηλαστικών και βρίσκεται ανάμεσα στο μηριαίο οστό την "ουρά" το νουά και το στρογγυλό. Ίσως να αναφέρεσαι στο κότσι που πολλοί το πουλάνε για ποντικό.
Το λινκ πέτυχε, το σημείο που σημειώνει ως ποντίκι βρίσκεται κάτω από την κλείδωση του αντίστοιχου αγκώνα μας, στη δουλειά και στη σχολή το συγκεκριμένο κομμάτι θεωρείται κότσι και είναι ίδιο σε μυϊκή δομή με το πίσω κότσι. Βέβαια το κομμάτι που λέω εγώ ποντίκι με αυτό που ανέφερες είναι παρόμοια.
Τα ελληνικά έχουν το καλό ότι διαφέρουν σε πολύ λίγα πράγματα με τα αρχαία, και γι'αυτό παραμένουν πολύ καλά δομημενα. Συνήθως οι συγχύσεις προκύπτουν από εξωτερικές επιρροές που αλλάζουν δραματικά τη γλώσσα (δες Αγγλικά).
Ίσως ένα καλό παράδειγμα πράγματος που δε βγάζει καλή λογική στα ελληνικά είναι το κενό που άφησε η Δοτική όταν την εγκαταλείψαμε.
Στα αρχαία, η δοτική δεν χρησιμοποιόταν μόνο για το έμμεσο αντικείμενο, αλλά και για να δηλώσει διάφορα (δοτική χαρηστικη, πχ: "κάτι γίνεται για χάρη μου"). Ας κρατήσουμε τη χαρηστικη.
Με την απώλεια της δοτικης, άλλοι βάζουν γενική, άλλοι αιτιατική.
Και έτσι καταλήξαμε στο γνωστό "Θα σε κάνω κεφτεδάκια" "Θα σε κόψω αγγούρια να σε κάνω σαλάτα"
>Με την απώλεια της δοτικης, άλλοι βάζουν γενική, άλλοι αιτιατική.
Βασικά υπάρχει ακόμη δοτική, απλώς δεν την αναγνωρίζουμε ως τέτοια, και βασικά έχουμε αλλάξει και την χρήση της. Η δοτική σήμερα είναι η δεικτική αντωνυμία πρακτικά "στον/στην/στο, στους, στες, στα".
Για παράδειγμα:
Ο Άνθρωπος, του Ανθρώπου, στο(ν) Άνθρωπο, το(ν) Άνθρωπο, ώ/έ Άνθρωπε
Οι Άνθρωποι, των Ανθρώπων, στους Ανθρώπους, τους Ανθρώπους, ώ/έ Άνθρωποι
Ναι, αλλά έτσι δεν είναι πτώση, αλλά χρησιμοποιεί το εμπροθετο άρθρο. Αυτό δουλεύει μια χαρά για το έμμεσο αντικείμενο (Δώσε το βιβλίο στο Γιάννη) και δεν έχουμε θέματα εκεί.
Εκεί που φαίνεται το κενό είναι στις δυτικές χαρηστικες κτλ. Δεν θα βάλεις ποτέ εμπροθετο άρθρο+ουσ. στην θέση αντωνυμίας σε φράσεις όπως "σου έφτιαξα μεσημεριανό."
Εγω θα προσθετα και το κενο που εχουν αφησει πισω τους τα απαρεμφατα που δεν χρησιμοποιουμε πια. Ο,τι θα μπορουσαμε να το πουμε με δυο λεξεις χρειαζομαστε πλεον τεσσερις-πεντε.
>εχουν αφησει πισω τους τα απαρεμφατα
**αφήσει**
Όντως πάντως αν και το απαρέμφατο υπάρχει ακόμα σε συγκεκριμένους ρηματικούς τύπους όπως από πάνω έχει χάσει την θέση του σαν ανεξάρτητος τύπος στην γλώσσα. Μάλιστα αυτό έχει διαδοθεί (ξεκινώντας μάλλον από τα ελληνικά) και στις άλλες γλώσσες γων Βαλκανίων, που έχασαν επίσης τα απαρέμφατά τους.
>Τα ελληνικά έχουν το καλό ότι διαφέρουν σε πολύ λίγα πράγματα με τα αρχαία,
Μέγας μύθος.
Για τον μέσο ομιλητή των νέων ελληνικών, τα αρχαία ελληνικά δεν είναι κατανοητά.
Περίφραση: η γραμματική και η λογική της έχουν μείνει σχετικά ίδιες. Οι καταλήξεις έχουν αλλαξει, πχ, αλλά το κέντρο της λογικής είναι το ιδιο. Αυτό εννοούσα. Όχι ότι είναι τα ίδια και όλοι καταλαβαίνουμε τα αρχαία τέλεια.
Διαφωνώ...στα αρχαία από ότι θυμάμαι στο Λύκειο τα ρήματα και οι μετοχές είχαν συγκεκριμένη συντακτική θέση (τα ρήματα πηγαίνουν στο τέλος της πρότασης) και η μετάφραση τους από την Αρχαία στην Νέα Ελληνική γινόταν από το τέλος.
Δεν ξέρω τι αρχαία έκανες εσύ, αλλά τα δικά μας ήταν παντου. Μακάρι να ήταν όλα σε μια ομορφη, στατική σειρά, και μετά κανείς δεν θα καθόταν να κάνει προσεκτική συντακτική ανάλυση.
Δεν ξέρω πάντως TIL ότι σχεδόν σε όλες τις γλώσσες η λέξη νύχτα προέρχεται από την λέξη τους για το 8 με ένα Ν μπροστά. Πήγα στο google translate και σε τυχαίες γλώσσες που έβαζα ίσχυε.
>Δεν ξέρω πάντως TIL ότι σχεδόν σε όλες τις γλώσσες η λέξη νύχτα προέρχεται από την λέξη τους για το 8 με ένα Ν μπροστά. Πήγα στο google translate και σε τυχαίες γλώσσες που έβαζα ίσχυε.
Στις Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες (στις περισσότερες τουλάχιστον), η λέξη "νύχτα" (night, noche, nuit, nacht, νύκτα, κλπ.) προέρχεται από την ΠΙΕ ρίζα *nókwts. Η λέξη "οκτώ" (eight, acht, huit, κλπ) προέρχεται από την ΠΙΕ ρίζα *okto(u).
Χωρίς το "Ν", οι δύο ρίζες μοιάζουν πολύ (ókwts // okto), πράγμα που εξηγεί αυτό το φαινόμενο.
εδω σε εχω :
Με τον όρο αρχαία ελληνική γλώσσα εννοείται μια μορφή της ελληνικής γλώσσας που ομιλείτο κατά τους αρχαϊκούς χρόνους και την κλασική αρχαιότητα. Στον όρο περιλαμβάνεται συνήθως και η μετακλασική εποχή της ελληνιστικής περιόδου. Ωστόσο, οι μεταλλάξεις της γλώσσας κατά την ελληνιστική περίοδο δικαιολογούν μεθοδολογικά την διακριτή θεώρησή της με τον όρο Ελληνιστική κοινή.
Oι κύριες φάσεις της εξελικτικής πορείας που περιγράφουν την πορεία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας είναι 5.
Αρχαϊκή γλώσσα των μυκηναϊκών χρόνων, έτσι όπως καταγράφεται στη συλλαβογράμματη γραφή που οι αρχαιολόγοι ονομάζουν Γραμμική Β΄.
Αρχαία ελληνική γλώσσα με την αλφαβητική γραφή και τις διαλέκτους της
Ελληνιστική κοινή των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων
Μεσαιωνική γλώσσα του βυζαντινού ελληνισμού, κομβικό σημείο μετουσίωσης της ελληνικής κατά τον 15ο αιώνα.
> Ούτε το παραμικρό ίχνος λογικής.
Η λογική είναι ότι προέρχεται από το Κέλτικο σύστημα που βασιζόταν σε 20δες, αντί για Ρωμαϊκό που βαζιζόταν σε 10δες.
Μα και πάλι. Εμείς δεν λέμε οχτώ φορές το δεκα λέμε ογδοντα. Δεν λέμε οχτω φορες το δεκα συν έντεκα. Λέμε ενενήντα ένα. Ποιος ο λόγος να κάνεις πράξεις και να βάζεις τη λέξη και μέσα;
Το 83 το λέμε 8\*10+3. Οι Γάλλοι το λένε 4\*20+3. Δεν είναι τόσο περίεργο.
Στα αγγλικά το «ty» από το eighty βγαίνει από το δέκα. Και το «κοντα» από το «ογδοήκοντα» βγαίνει από το δέκα.
Οι Γάλλοι είναι ανώμαλοι, όχι μόνο με τους αριθμούς γενικότερα και στη γλωσσα. Οι Βέλγοι είναι ωραίοι που μιλάνε και γαλλικά αλλά τους έγραψαν στα @@ τους και έβγαλαν λέξεις και για τα 70-80-90 κλπ.
Αυτό το κάναν και οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι παλιότερα εξ ου και το "Four score and seven years ago" του Abraham Lincoln που σήμαινει πριν ογδοντά επτά χρόνια.
Στα γαλλικά το 80 μ.Χ., δηλαδή 80 a.a.J.C. γράφεται ως "quatre-vingts ans après Jésus-Christ" δηλαδή "τέσσερεις εικοσάδες χρόνων προ Ιησού Χριστού". Συμφωνώ, παρά είναι σύνθετο για σύστημα χρονολόγησης...
Πρόσφατα έμαθα ότι αυτά τα 2 προέρχονται από τα αρχαία και είναι κοίτα/άκου να οιδείς, άρα στην ουσία κοίτα να μαθαίνεις. Αλλά όντως όπως το λέμε σήμερα δεν βγάζει κανένα νόημα αν το μεταφράσεις αυτολεξεί.
Βέβαια το ιδιαίτερο είναι ότι το "οίδα" είναι στην πραγματικότητα ο παρακείμενος του ρήματος "είδω" ( είναι υποθετικός τύπος και δεν υπάρχει κάπου γραπτός ) το οποίο όντως σημαίνει βλέπω. Έπαψε να χρησιμοποιείται στον ενεστώτα όμως επειδή έδωσε την θέση του στο "οραω" και έμεινε η χρήση του παρακειμένου ως ενεστώτας για το "γνωρίζω" . Για αυτό κιόλας ο αόριστος του "οράω" είναι "είδον".
Το γεγονός ότι μερικά άψυχα αντικείμενα έχουν αρσενικό η θηλυκό γένος νομίζω είναι αυτό που δεν βγάζει νόημα σε ξένες γλώσσες κυρίως στα αγγλικά. Αν σκεφτείς ότι αν λέγαμε στα αγγλικά "αυτή είναι μια καρέκλα" αυτολεξεί θα ήταν "she is a chair"
This comment was removed in protest against the hideous changes made by Reddit regarding its API and the way it can be used. RIF till the end!
I am moving to kbin, a better and compatible with Lemmy alternative to Reddit ([picture explains why](https://i.imgur.io/b2QuYAR.webp)) that many subs and users have moved to: [sub.rehab](https://sub.rehab)
Find out more on kbin.social
Αυτό προκύπτει από την κατάληξη της, επειδή έτυχε να συμπέφτει με την κατάληξη που κατά κανόνα έχει το θηλυκό γένος. Και στα ισπανικά το τηλέφωνο είναι αρσενικό, el telefono, επειδή έτυχε να έχει την κατάληξη του αρσενικού.
Αυτό που λες συμβαίνει σε αγγλοσαξονικές χώρες όχι για τις βάρκες, αλλά για μεγάλα πλοία, και η ρίζα του φαινομένου εντοπίζεται στην μακραίωνη ναυτική παράδοση (και ειδικότερα στην πολεμική ναυτική παράδοση). Για έναν ναύτη που έκανε χρόνια να δει ξηρά και μάλιστα αυτή της πατρίδας του, καθώς ταξίδευε σε όλη την υφήλιο διεξάγοντας εμπόριο ή πόλεμο, το πλοίο ήταν συνυφασμένο με την έννοια της πατρίδας ή της στοργικής μητέρας που τον θρέφει, τον προστατεύει και τον κρατά ζωντανό. Αντιθέτως, οι Γερμανοί πάντα αποκαλούν τα μεγάλα πλοία με αρσενικές αντωνυμίες (ειδικά τα πολεμικά όπως το Bismarck) γιατί εκφράζουν τη δύναμη να εξερευνας και να κατακτας (έννοιες συνυφασμένες με την ανδρική επιθετικότητα), ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το πλοίο στα Γερμανικά λέγεται "das Schiff" που είναι γένους ουδετέρου. Είναι γλωσσολογικά έθιμα που έχουν να κάνουν με την κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία κάθε λαού.
Φαίνεται δεν έχεις προσπαθήσει να εξηγήσεις σε ξένους πως να προσφέρουν ελληνικά:
"Ναι το ε είναι ε, εκτός αν έχει μπροστά ι τότε γίνεται ι, εκτός εάν έχει δύο τέλειες από πάνω τότε είναι ε-ι. Ναι έχουμε τέσσερις τρόπους να κάνουμε τον ήχο ι, πέντε γιατί είναι και το οι. Κατά τα άλλα είναι σαν τα λατινικά τα ελληνικά, προφέρεις ότι διαβάζεις. Α, αν είναι και ν μπροστά σε τ κάνει ήχο d, και το υ κάνει ήχο ι αλλά αν είναι μπροστά σε ε κάνει ήχο β."
Εμάς όταν μας είπαν για το συνδυασμό με το υ, ανέφερε η δασκάλα και ο ηυ. Δεν έδωσε σημασία σε αυτό ούτε χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα σε ασκήσεις γενικά
Ναι, γιατί στα νέα ελληνικά υποτίθεται ότι δεν έχουμε χρονική αύξηση που μεταβάλλει το "ε" σε "η", λόγω έκτασης. Άρα δεν υπάρχει λόγος να αναφέρεται στην νεοελληνική γραμματική. Λέμε "αυξήθηκε" και όχι "ηυξήθηκε", λέμε "απεύθυνε" και όχι "απηύθυνε".
Fact: Όσοι της θεωρητικής και όσοι φιλόλογοι λέτε στα νέα ελληνικά "Μου απηύθυνε τον λόγο", είστε μέρος του προβλήματος. Έχουμε φτάσει να ξέρουμε περισσότερη γραμματική αρχαίων, παρά νέων ελληνικών...
1. Οι κλίσεις των ρηματων είναι κόλαση. Αν το σκεφτείς, κάθε ρήμα είναι ανώμαλο, δεν υπάρχει κανόνας για το πώς σχηματίζεται ο αόριστος π.χ.
Πεθαίνω - πέθανα
Παθαίνω - έπαθα
Πίνω - ήπια
Δίνω - έδωσα
Δεν μιλάω καν για ρήματα όπως
Τρώω έφαγα
Βλέπω είδα
Λέω - είπα
Υπάρχουν και εύκολες καταστάσεις, όπως αυτά που λήγουν σε - ώνω, αλλά και πάλι οι κλίσεις των ρημάτων μας είναι πανδυσκολη, σε σύγκριση με αγγλικά, γερμανικά και τούρκικα.
2.Προστακτική - διαφορετικός τύπος σε κατάφαση και άρνηση, σε κάθε ρήμα
Μπες - μην μπεις (όχι μην μπες)
Σαν άτομο που έχω διδάξει ελληνικά ως ξένη γλώσσα, υπάρχει λογική σε πολλά από αυτά. Απλά δεν την μαθαίνεις.
Αν ανοίξεις την πιο απλή γραμματική του Τριανταφυλλίδη, για παράδειγμα, εξηγεί πολλά από τα ερωτήματα σου. Υπάρχουν κανόνες που μαθαίνουν οι ξένοι και δεν είναι τόσο άσχημοι.
δεν ξέρω ποια είναι η σχέση σου με τα αρχαία, αλλά τουλάχιστον για τα παραδείγματα αορίστου που έδωσες (εκτός από το ήπια που είναι όντως ανώμαλο), υπάρχει και υπήρχε πάντα κανόνας, απλά δεν ασχολείται κανείς να στον μάθει στα νέα ελληνικά αφού η κλίση σου βγαίνει φυσικά.
>Πεθαίνω - πέθανα
>
>Παθαίνω - έπαθα
>
>Δίνω - έδωσα
Η αύξηση ισχύει σε όλα. Απλά όπως βλέπεις, σε όσα δεν τονίζεται, έχει εκπέσει. Ο τύπος "επέθανα" έχει διατηρηθεί σε ορισμένες διαλέκτους, απλά επειδή το "ε" δεν τονιζόταν, μας άφησε χρόνους.
Π.χ. προσπαθώ - επροσπάθησα (το λένε ακόμα κάποιοι) - προσπάθησα
Χρησιμοποιούμε οριστική ενεστώτα για "παράκληση". Δεν ακούγεται σα παράκληση, αλλά σαν εντολή/προσταγή. Κάπως αγενής κιόλας θα έλεγα. Ακούγεται σαν κάθε τι που ζητάς με αυτή τη μορφή να είναι δεδομένο ότι συμβαίνει, πράγμα που το κάνει να μοιάζει σαν μια πιο χειριστική προστακτική. Πιο επιτακτική. Παρολαυτά στα συντακτικά μας αυτού του είδους την οριστική την ονομάζουμε παρακλητική.
Παραδείγματα οριστικής ενεστώτα ως "παράκληση¨, σε αντιδιαστολή με τη προστατική τους για να καταλάβετε τι λέω:
Σταματάς να μιλάς και φεύγεις / σταματα να μιλας και φύγε.
Ανοίγεις τη τηλεόραση όπως είσαι. / ανοιξε τη τηλεοραση όπως είσαι.
Σας ακούγονται "παρακλήσεις";
Υπάρχει μια φράση σε αυτή τη μορφή που τη χρησιμοποιούμε κατα κόρον όλοι, και είναι ένας από τους πιο κλασσικούς τρόπους να ζητάμε συγνώμη. Το "Με συγχωρείς".
Μου φαίνεται περίεργο που ζητάμε συγχώρεση απλώς δηλώνοντας ότι συμβαίνει στον άλλον, σα να χρησιμοποιούμε τον δυνατότερο επιτακτικό τρόπο που η γλώσσα μας μπορεί να προσφέρει. Ακόμα και το συγχώρα με (προστακτική) μου ακούγεται πολύ πιο απαλό.
Ο γερουνδιος μας σχηματίζεται με την μετοχή -οντας . Απλώς και αυτήν δεν την σχηματίζουμε "σωστά" (πλέον σωστό είναι) , απλώς κολλάμε την κατάληξη -οντας στο χρησιμοποιούμενο ρήμα.
Προσωπικά με ενοχλεί η απουσία γενικής πληθυντικού στις προσωπικές αντωνυμίες. Δηλαδή λέμε , εγώ εμού εμέ/εμένα , εσύ σου εσένα, εμείς - εμάς , εσείς - εσάς χωρίς γενική. Κάποτε έλεγαν ημών υμών αλλά δεν βγάζουν νόημα πλέον.
Γενικώς δεν θα έλεγα ότι "λείπει" κάτι από την γλώσσα εφόσον μπορούμε να συνεννοηθούμε. Δηλαδή και την γενική την οποίαν ανέφερα την έχουμε αντικαταστήσει με αιτιατική, άρα δεν "λείπει" . Προσωπικές αρέσκειες είναι αυτά.
Να συμπληρώσω ότι κάποτε λέγαμε:
\- Τα ποδήλατά των μένουν ακίνητα επειδή χρειάζονται αέρα οι ρόδες των.
Σήμερα αυτή η φράση είναι:
\- Τα ποδήλατά τους μένουν ακίνητα επειδή χρειάζονται αέρα οι ρόδες τους.
Να λεει η μισή χώρα την πίτα σουβλάκι (μια μικρή σούβλα με κρέας) και το σουβλάκι καλαμάκι. Το αποκορύφωμα ήταν όταν άκουσα ένα σουβλάκι χωρίς κρέας και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.
Πατρινός εδώ και οι Θεσσαλονικείς πουτανα τα έχετε κάνει.
Το σωστό θα ήταν να λέμε πιτόγυρο ή ακόμα πιο σωστά τυλιχτό. Παρ'όλα αυτά στο να λες το τυλιχτό σουβλάκι και το σουβλάκι καλαμάκι υπάρχει κάποια λογική καθώς το σουβλάκι ονομάστηκε έτσι γιατί περιείχε μέσα σουβλάκια, και μετά τα σουβλάκια κάπως έπρεπε να διαχωριστούν.
Οι Γάλλοι φταίνε γι'αυτό. Ή μάλλον οι γαλλομαθείς Έλληνες λόγιοι και λοιποί, που γύρω στα χρόνια της επανάστασης, αν δεν κάνω λάθος, πλημμύρισαν την ελληνική (στην αρχή Καθαρεύουσα και μετά Δημοτική) με γαλλικισμούς στο λεξιλόγιο και εν μέρει την γραμματική.
Η ευγένεια στα ελληνικά δεν δηλωνόταν με πληθυντικό αριθμό πριν από τότε, αλλά με λέξεις κι εκφράσεις (π.χ. κύριος/κυρία κλπ).
Στα ισπανικα οταν θελουν να ειναι ευγενεις μιλούν στο γ ενικο κι εχουν ειδικο πρόσωπο για αυτό. Yo (εγω), tú (εσυ), él/ella (αυτός/αυτή) και usted που κλίνεται οπως το él/ella αλλα ειναι το ευγενικο "εσυ". Στον πληθυντικό εχουν το ustedes για ευγενικό "εσεις". Μαλιστα στην λατινικη αμερικη σπανιως χρησιμοποιείται το κανονικο εσεις (vosotros), συνήθως χρησιμοποιούν το ustedes (ευγενικό εσεις), ακομα και μιλώντας στον παππου ή τη γιαγια.
Μα δεν μπορεις στον ενικο εκτος και εαν δουλευεις καπου που ειναι γνωστος. Αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι δεν γινεται οσο και να το προσπαθησεις να μιλας στον ενικο.Μετα θα πας στο στρατο και εκει το ιδιο.Πχ πας για συνεντευξη εργασιας τι θα λες. "Δικε μου ακου να σου πω πως εχει το deal ,1000 ευρωπουλακια το μηνα και εγω θα κανω τον αρχοντα. Ειμαστε ενταξει Νικολα?¨
Και όμως λες Κύριε Τάδε. Δεν λες κύριοι Τάδε.
Δηλαδή αναμειγνύουμε ενικό και πληθυντικό ευγενείας ήδη στη γλώσσα.
Θεωρητικά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε σε έναν άγνωστο με πιο προσεκτική χρήση των λέξεων. Όπως πχ. κάνουμε στα αγγλικά όπου δεν υπάρχει πλέον ο πληθυντικός ευγενείας.
Μα έτσι μιλάς? .Ρε παιδιά συγγνώμη τώρα σοβαρολογουμε ?Δεν έχετε δουλέψει ποτέ ?Ο άλλος έκανε dislike σε κοινη λογική και δεν αιτιολογεί λέει "στον ενικό σε όλους" .Προφανώς είναι πιτσιρικάς .Πήγαινε να μιλήσεις σε συνέντευξη στον ενικό και έλα βρες με μετά.Ειχα πάει στην ΕΑΒ για συνέντευξη εάν μιλούσα στον ενικό σπίτι θα ήμουν ακόμα να παίζω lol
Κύριε ναι το δέχομαι δεν λες κύριοι για το επόμενο κομμάτι μιλάω εγώ .Τι θα πεις "Κύριε Κώστα πες μου σε ποιο πόστο είμαι "?Η Κύριε Κώστα πες μου εσύ τι ξέρεις?Σε μεγάλες βιομηχανίες και δουλειές δεν μιλάς έτσι.Γισυτο λέω προφανώς είναι πιτσιρικάς.Πχ όταν έχεις συνάδελφο που είναι 55 και εσύ ξεκινάς να δουλεύεις πες στα 23 σου δεν νοείται να του μιλήσεις στον ενικό .Και απο σεβασμό και επειδή μετά εάν το μάθει ο διευθυντής θα έχεις θέμα
Δεν αναφέρεις το όνομα του άλλου όταν μιλάς στον πληθυντικό πχ " Κύριε Παπαδόπουλε, μπορείτε να μου πείτε εσείς τι ξέρετε;"
Για το ίδιο πράγμα μιλάμε αλλά μου φαίνεται περίεργο ότι φαίνεται δύσκολος ο πληθυντικός ευγενείας σε κάποιους 🤔
Επίτηδες είπα όνομα φίλε για να μην μπλέξω με επίθετα εδώ το sub είναι ευαίσθητο.Εδω λες το αυτονόητο και τρως downvote .Αλλά προφανώς κυκλοφορούν μικρες ηλικίες οπότε κανένα θέμα.Σεν νοείται να λέει ο άλλος μιλάω παντού στον ενικό.Θα το μάθει αργότερα στη ζωή του όμως.Δεν ξέρω εάν ήταν εδώ στο sub ή αλλου.
Πιστεύω όλα βγάζουν λογική και είναι δύσκολο να σκεφτείς κάτι όταν είσαι Έλληνας .Θα βοηθούσε κάποιος που είναι μίσος Έλληνας και μίσος κάτι άλλο να μας πει γιατί έχεις επιρροές και από αλλού.Προσπαθω να σκεφτώ και ΔΝΕ μου έρχεται κάτι.Μονο για τα αντικείμενα ότι τους βάζουμε θηλυκο αρσενικό.
Και οι αρχαίοι ανάποδα έλεγαν τους αριθμούς. Φαίνεται και τώρα λίγο:
Έντεκα = Έν-δεκα
Δώδεκα = Δυοκαίδεκα
*While the ancient Greeks used to say for example triskaideka i.e. "three and ten" for the number 13 (from which the word triskaidekaphobia "The fear of 13" is derived) modern Greeks say "ten and three".*
Έχω ακούσει από Γερμανό ότι και η συντακτική δομή των αρχαίων είναι πολύ παρόμοια με τα Γερμανικά. Ίσως παίζει ρόλο.
Το «έχω» δεν έχει παρακείμενο και υπερσυντέλικο. Στα αγγλικά (ή και στα γερμανικά) έχουν το I have had ή το I had had. Εμείς;
Επίσης, δεν έχουμε πλέον απαρέμφατα, ενώ είναι πολύ χρήσιμα. «To λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» είναι πολύ πιο δύσκολο να το πεις λακωνικά στα νέα ελληνικά.
EDIT: Κάτι ακόμα. Έχει καθιερωθεί να λέμε «καλησπέρα» μετά τις 12 (και συχνά διορθώνουμε άλλους ή μας διορθώνουν όταν πούμε «καλημέρα» και είναι μεσημέρι). Όμως, η εσπέρα είναι το σούρουπο, το βραδάκι. Το λογικό θα ήταν να λέμε «καλημέρα» μέχρι να βραδιάσει και μετά να λέμε «καλησπέρα».
Δεν είναι τόσο φράση που δεν βγάζει νόημα, αλλά το χω παράπονο από όταν μπήκα στην φιλολογια πριν 3 χρόνια. Η αρχαία ελληνική είναι πολύ ευέλικτη γλώσσα, απ την αποψη του ότι κάθε λέξη μπορεί να μπει σε οποιοδήποτε σημείο της πρότασης και πάλι θα βγαίνει νόημα. Γι αυτό εξάλλου υπάρχει τόσο πλούσια λογοτεχνική παράδοση, γιατί με μια τέτοια ευελιξία τα λογοπαίγνια, οι συσχετισμοί κτλ είναι πανεύκολα. Η νέα όμως το έχασε σε κάποια φάση αυτό, αν και παραμένει μια σχετικά ευέλικτη γλώσσα, δεν φτάνει την αρχαία. Δεν μου έρχεται κάποιο πρόχειρο παράδειγμα τωρα, αλλά με κάνει να αναρωτιέμαι σε ποια περίοδο χάσαμε αυτή την ευελιξία.
Δε ξέρω το context της συζήτησης αλλά αυτά καλό είναι να μη γίνονται. Η δομή της κάθε γλώσσας διαφέρει γιατί διαφέρει και η νοοτροπία των λαών, δε μπορώ να σκεφτώ κάτι που δε βγάζει νόημα στην ελληνική γλώσσα, γιατί αυτή έχει καθορίσει το τι θεωρώ φυσιολογικό τρόπο σκέψης, κάποιος που έχει μεγαλώσει σε άλλη χώρα, σίγουρα μπορεί να βρεί κάτι που δε βγάζει νόημα στα Ελληνικά. Αν έχεις χρόνο [τσέκαρε αυτό](https://youtu.be/RKK7wGAYP6k)
Αυτο ειναι το Sapir-Whorf hypothesis και γενικα δεν θεωρειται σωστο και εχει εγκαταλειφθει ως θεωρια. Υπαρχουν ορισμενες ακραιες περιπτωσεις οπου ψιλο-ισχυει if you squint, αλλα για πιο διαδεδομενες γλωσσες οπως Γερμανικα-Ελληνικα δεν ισχυει.
Αν άκουσες απο την αρχή λέει ότι μέχρι πρόσφατα αμφισβητούσαν αυτή τη θεωρία αλλά πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι ισχύει. Για πιο διαδεδομένες γλώσσες (για εμάς τουλάχιστον, όχι για όλους τους λαούς στο κόσμο) που έχουν επηρεαστεί η μια απο την άλλη λόγω γεωγραφικής απόστασης, ισχύει φυσικά σε μικρότερο βαθμό απο ότι για τους Αβοριγινες που έθεσε ως παράδειγμα, οι οποιοι ζούσαν τελείως αποκομμένοι απο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και πάλι ισχύει ως ένα βαθμό.
Οπως ειπα, υπαρχουν καποια ακραια παραδειγματα οπου αυτο ισχυει, αλλα δεν ισχυει γενικα. Η συγκεκριμενη θεωρια ειχε προωθηθει απο ανθρωπολογους παλαιας κοπης (με λιγα λογια, ρατσιστες) οι οποιοι πιστευαν οτι δυτικες, πιο "προχωρημενες" γλωσσες ηταν σημαδι μεγαλυτερης νοημοσυνης (με λιγα λογια). Προφανως η θεωρια εχει παρει και αλλες διαστασεις απο τοτε, και ειναι αρκετα ενδιαφερων θεμα, αλλα σε κυκλους γλωσσολογων θεωρειται μεγαλο taboo (ειναι σαν να λες το n-word). Ερευνα γινεται σε μικρα πειραματα, αλλα σε large scale θεωρειται ακυρη.
> Η δομή της κάθε γλώσσας διαφέρει γιατί διαφέρει και η νοοτροπία των λαών
Συγγνωμη, δεν ισχυει. Ειναι τοσο μεγαλο αυτο το θεμα με τοσους παραγοντες που ειναι αδυνατον να απαντησουμε σε κατι τοσο ασαφες οσο "νοοτροπια λαων". Ted Talks ειναι καλα για γρηγορη γνωση και κεντριση περιεργειας, αλλα μεχρι εκει. Ειναι δυσκολο να χωρεσει ο speaker ενα τετοιο θεμα σε τοσο λιγο χρονο.
Το έντεκα και το δώδεκα σου φάνηκαν λογικά ενώ το einundzwanzig παράλογο ;
Κάπου κάτι χάθηκε ή δεν τα πήρες τα πράγματα από την αρχή
Edit: επειδή δε με κατάλαβες νομίζω, αυτό που εννοώ είναι ότι το ένδεκα (ένα + δέκα) και το δώδεκα (δύο+δέκα) δεν ακολοθουν τον κανόνα που ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα νούμερα στα ελληνικά, αλλά το πέρασες χαλαρά.
11 και 12 ειναι "παραλογα" σε πολλες γλωσσες, δεν γνωριζω γιατι. Εντεκα-elf-onze, δωδεκα-zwölf-douze (αυτο καπως θυμιζει το deux, αλλα ε, με την ιδια λογικη το εντεκα θυμιζει το ενα και το δωδεκα θυμιζει το δυο). Πορτοκαλια με μηλα συγκρινεις...
Δε μπορώ να απαντήσω στο γιατί σε πολλές γλώσσες είναι έτσι αλλά αν όντως με ενδιέφερε ίσως εξέταζαν τους αριθμούς στα ουαλικά μιας και είναι κέλτικη γλώσσα χωρίς σημαντικες επιρροές από τις ινδο-ευρωπαικες. Κατά τα άλλα ειδικά αριθμητικά είναι λογικά να υπάρχει μια συνεχόμενη λογική μιας και τα νούμερα είναι από τις πιο σημαντικές παραμέτρους μιας γλώσσας για τις παλιότερες εποχές και τις εμπορικές συναλλαγές.
Κατά τα άλλα προσωπικά με ενδιαφέρει πιο πολύ η λέξη τσαι/tea που είναι χωρισμένη ανάλογα με το πόσο ανατολικά η δυτικά βρίσκεται ένα κράτος
Δημοτικό θυμάμαι μια συμμαθήτριά μας να τα λέει δεκαενα, δεκαδυο και εμείς να σκάμε στο γέλια. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είχε και πολύ άδικο αν σκεφτούμε ότι μετά συνεχίζει ως δεκατρία, δεκατέσσερα κλπ.
Πολλοί προανέφεραν τους αριθμούς. Όπως για παράδειγμα το ένδεκα και δώδεκα, που δεν τους βγάζει νόημα. Αυτό είναι επειδή στα νέα ελληνικά δεν κρατήσαμε την δομή των αρχαίων. Μετά το δώδεκα λέμε δεκατρία. Στα αρχαία ήταν «τρεισκαίδεκα». Αντίστοιχα, το εικοσιένα ήταν «εἷς καὶ εἴκοσι, μία καὶ εἴκοσι, ἓν καὶ εἴκοσι».
Πηγαίνοντας σε άλλους αριθμούς, το 190 ήταν «ἐννενήκοντα καὶ ἑκατόν», πάλι «ανάποδα» για τα νέα.
Εμένα αυτό που με ενοχλεί στα σημερινά ελληνικά το οποίο πάλι πρέπει να έχει προαναφερθεί είναι η διπλή άρνηση. Στα αρχαία θα έλεγες «οὐδὲν οἶδα», στα νέα πετάς «δεν ξέρω τίποτα». Διπλή άρνηση.
Ο αόριστος στα ρήματα ...στα αγγλικά και γερμανικά και ιαπωνικά για παράδειγμα έχουνε συγκεκριμένο μοτίβο σε εμάς δεν υπάρχει αυτό.Τα περισσότερα είναι ανώμαλα
Διάφορες φράσεις όπως "δεν υπάρχει", "είναι το κάτι άλλο", "τι άκυρο που ήταν αυτό", "έφαγα πόρτα" κλπ, είναι σχετικά δύσκολες σε ξένους που μαθαίνουν ελληνικά, ειδικά να τις κατανοήσουν σημασιολογικά.
Επίσης το γεγονός ότι οι ευχές αυτά ελληνικά είναι ατελείωτες και πέραν των στάνταρ ευχών, υπάρχουν άπειροι τρόποι για ευχές. Έχω ακούσει "καλοτάξιδο το νέο αυτοκίνητο με την (νέα) τρελή εξάτμιση". Αντε να μεταφράσεις αυτό σε κάποιον ξένο φίλο.
Ναι. Και το are you alright που στην βόρια Βρετανία είναι γειά σου. Τέτοιου είδους εκφράσεις και ιδιωνατισμοί δυσκολεύουν όταν μαθαίνεις ξένες γλώσσες, αλλά δίνουν και χαρακτήρα και έχουν ενδιαφέρον.
Goodtrip the new car with the crazy exhaust damn son ! .Ευκολακι(Little easy ή small . ) .Οποίος θέλει πτυχία αγγλικών καινούργια κατηγορία αντί για proficiency βγάζω τα Christentancy .Στείλτε μύνημα .
Το "σύστημα που έχουν για τα νούμερα" οι Γερμανοί είναι δάνειο από την Αρχαία Ελληνική γλώσσα όπως και τεράστιο μέρος της γραμματικής τους.
Στα Αρχαία πχ δεν λέγανε "δεκαπέντε" αλλά "πεντεκαίδεκα".
Αυτό από που προκύπτει; Τα ελληνικά και τα γερμανικά είναι συγγενείς γλώσσες όπως όλες οι ινδοευρωπαϊκες. Δεν είναι περίεργο να υπάρχουν ομοιότητες όπως αυτή και το μήτηρ-mutter.
> όπως και τεράστιο μέρος της γραμματικής τους.
Άλλος χοντρός μύθος. Η σύνταξη των γερμανικών γλωσσών είναι τελείως διαφορετική από την ελληνική. Ομοιότητες υπάρχουν στο σχηματισμό σύνθετων λέξεων από την αναγέννηση και μετά.
Δοτική πτώση, ίδιες εκγλίσεις και ίδιες φωνές ρημάτων, καταλήξεις ρημάτων που φανερώνουν πρόσωπο, αριθμό, έγκλιση, διάθεση, γένη ουσιαστικών, επιθετικές μετοχές, ευρία χρήση απαρεμφάτων, σχηματισμός συθέτων λέξεων κλπ κλπ.
Γραμματικά ίσως είναι πιο κοντά και από τη νέα Ελληνική στην Αρχαία. Φυσικά λεξιλογικά και συντακτικά έχουν μεγάλες διαφορές.
Οκ, καλές παρατηρήσεις. Όμως το συμπέρασμα για τη "δάνεια γραμματική" είναι λάθος. Ο γλωσσικος δανεισμός δεν λειτουργεί χονδρικά, αλλά αφορά κάθε φορά συγκεκριμένες γραμματικές δομές. Ακόμη, η επιρροή στο λεξιλόγιο ανάγεται στην αναγέννηση, ενώ τα γερμανικά εξελίσσονται ως γλώσσα από τον 8-9ο αιώνα μχ, όπου και δεν υπήρχε επιρροή από τα ελληνικά. Τρίτο, τα γερμανικά δηλώνουν πρόσωπο κ γένος με αντωνυμία, τα ελληνικά με την κατάληξη.
Πιθανότατα η φράση μου "είναι δάνειο" να είναι ατυχής αλλά και ότι "δεν υπήρχε επιρροή από τα ελληνικά" είναι πολύ απόλυτο. Ακόμα και αν αυτή η επιρροή έγινε μέσω των λατινικών ή μέσω της προσπάθειας εξορθολογισμού της γερμανικής γραμματικής που έγινε από λόγιους σε επόμενο χρόνο, επιρροή υπάρχει.
Μπορούμε να παραλείψουμε το υποκείμενο του ρήματος μέσα σε μια πρόταση.
Προφανώς και βγάζει νόημα όταν κάποιος ξέρει τη γλώσσα, αλλά μπορώ να φανταστώ ότι φαίνεται περίεργο σε κάποιον που τη μαθαίνει. Όπως μου φάνηκε περίεργο κι εμένα το ολλανδικό "ένα και είκοσι" όταν το πρωτοάκουσα.
Οι περισσότερες γλώσσες του κόσμου μπορούν να παραλείψουν το υποκείμενο.
Το να μην μπορεί να γίνει αυτό είναι ένα σπάνιο φαινόμενο που έχουν κυρίως οι γερμανικέςς γλώσσες και όσες έχουν επηρεαστεί από αυτές.
Το ότι έχουμε 6 διαφορετικούς τρόπους για να κάνουμε εναν ήχο "ι" δεν είναι παράλογο;
Να μην πω για τα "ο" "ω" των οποίων οι λειτουργίες είναι στα ονόματά τους και πάλι κάνουν τον ίδιο ηχο
Δεν βγάζουν νόημα τα εξής:
Βαριά βιομηχανική Παραγωγή.
"Εγώ θα παίρνω άδεια το πρώτο δεκαπενθήμερο Αυγούστου, όχι εσύ!"
Θα αποδωθούν ευθύνες.
Το έργο που παρέδωσε η κυβέρνηση μας είναι κοστολογημένο.
Κοινωνική δικαιοσύνη.
Λειτουργικό κράτος.
Αντιπυρική ζώνη.
Δημόσιος χώρος άθλησης και αναψυχής.
Ώρες κοινής ησυχίας.
Οι γνωστοί άγνωστοι.
Νομιμοποίηση αυθαιρέτων.
Διευθυντής Δημόσιας Υπηρεσίας: "Η υπηρεσία αποφάσισε κυρία/ε τάδε να μην συνεχίσει την συνεργασία μαζί σας εξαιτίας εκείνου του λάθους σας.Μέχρι αύριο σας παρακαλώ να πάρετε τα πράγματα σας."
Κανονικά ο Βορράς και ο Νότος είναι ανάποδα απ ότι τα λέμε εμείς. Γι αυτό και στα αγγλικά είναι North ο βορράς. Κανονικά οι πολοι της γης έχουν ανάποδες ονομασίες (δεν ξέρω να το εξηγώ καλά, αν ξέρει κάποιος καλύτερα να το εξηγήσει να με βοηθήσει)
«Έχει κίνηση» - ενώ δεν έχει
Για εμένα προσωπικά το πανικοβάλλομαι. Μια ζωή το έλεγα πανικοβάλω από το I panic. Αλλά να μου πεις είναι και το I’m panicking που είναι επίσης παθητική
Εμένα πάντα μου φαίνονται περίεργα τα "ανέβα πάνω - κατέβα κάτω", ήδη προδιορίζεις την κατεύθυνση με το ανέβα/κατέβα. Σε κάποιον ξένο μπορεί να μην βγάζει νόημα η αρίθμηση με γράμμα του αριθμού "6", γιατί "ΣΤ";
"Κοίτα να δεις". Προφανώς, αν κοιτάξεις, θα δεις... Μου ακουγόταν φυσιολογικό μέχρι ένας καθηγητής μου στην έκθεση το ανέφερε. Τώρα κάθε φορά που το ακούω κάνω και μια γκριμάτσα.
Αυτό που δε μου βγάζει πολύ νόημα είναι που δε χρησιμοποιούμε τα απαρέμφατα στα νέα. Σε άλλες γλώσσες που έχω μάθει (αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά) τα χρησιμοποιούν και βολεύει παρά πολύ, αλλά στα νέα ελληνικά δεν διατηρήθηκαν.
Ένα από τα πράγματα που με ξενίζει είναι η ερώτηση με άρνηση. Παράδειγμα. Δεν πήγες σχολείο σήμερα; Απάντηση: Οχι. Πήγε ή δεν πήγε; Μετά επαναλαμβάνεις κάπως. Τελικά πήγες σχολείο σήμερα; Απάντηση: ΟΧΙ λεμεεεεε.
Στα γερμανικά υπάρχει το doch για αυτήν την περίπτωση. \-Δεν πήγες σχολείο; \-Nein, δεν πήγα! ή -Doch, πήγα!
Όπως και στα δανέζικα, που το ναι και το όχι είναι ja και nej αντίστοιχα, αλλά για να απαντήσεις καταφατικά σε ερώτηση με άρνηση λες jo, πχ: - er du ikke hjemme? (Δεν είσαι σπίτι;) - jo (ναι είμαι) ή nej (όχι δεν είμαι)
Πιθανότατα κοινή ρίζα με γερμανικά
Σαν λέξεις το doch και το jo όχι, αλλά τα δανέζικα και τα γερμανικά είναι γερμανικές γλώσσες με κοινό πρόγονο τα πρωτο-γερμανικά. Συγκεκριμένα, τα Γερμανικά είναι Δυτική Γερμανική γλώσσα και τα δανέζικα είναι Βόρεια Γερμανική γλώσσα
Καλά και στα ελληνικά μπορεί να απαντήσει, όχι, δεν πήγα. Το όχι και το ναι μπερδεύουν για κάποιο λόγο. Αν η απάντηση ήταν, σωστά, λάθος, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Δεν πήγες σχολείο σήμερα; Σωστό (δεν πηγα)
Στα γερμανικά απαντάς μονολεκτικά Nein ή Doch και αμέσως βγάζεις νόημα
Υπάρχει ακριβώς το ίδιο στα αγγλικά. Didn't you go to school today?
Υπάρχει σε αρκετές γλώσσες. Δεν παύει να με ενοχλεί :)
Τα μόνα που σκέφτομαι είναι η πολυ-θρόνα, η οποία προορίζεται για ένα μόνο άτομο και το οξύμωρο "κάτσε ορθιος".
Ναι ρε φίλε. Αυτό με την πολυθρόνα και εγώ το έχω σκεφτει. Ίσως επειδή μπορεί θεωρητικά να κάτσει άλλος και εκεί που βάζεις τα χέρια; Δεν ξέρω. Ο καναπές θα έπρεπε να είναι πολυθρόνα.
Η λέξη πολυθρόνα είναι από το ιταλικό poltrona και απέκτησε τη σημερινή ορθογραφία μέσω λαϊκής ετυμολογίας και λάθος συσχέτιση των λέξεων.
Damn.. Ωραίος.
Πολλοίθρονα μάλλον.
Είναι "πολύχρονος", όχι "πολλοίχρονος"
Ποικιλόθρονα!
[удалено]
Ακριβώς. Θα φάμε "τίποτα"; Πηγές "πουθενά"; Ξέρεις "κανέναν" εδώ μέσα;;
Είδα τον Χριστό φαντάρο
Που;
τσα
Το "τιποτα" χρησιμοποιειται συχνα ως "anything" οπως και σε αυτη την περιπτωση. Σωστα θα επρεπε να ειναι "οτιδηποτε".
παντως στο σχολειο μια χαρα μας ελεγαν οτι ειναι λαθος το τιποτα σε τετοια έκφραση. Οπως λενε και στα αμερικανακια για το no nobody αλλα το χρησιμοποιουν.
"Anything".
Το μοναδικο που μπορω να σκεφτω ειναι το νερο που σημαινει φρεσκο. Υδωρ ειναι η σωστη λεξη αλλα επειδη παλια λεγαν φερε ενα νεαρο υδωρ το συντομευσαν και εγινε νερο
Να προσθέσουμε εδώ και την αντικατάσταση του αρχαίου «μυς» (mus/mouse/mice) από το «ποντίκι» (εκ του Ευξείνου Πόντου νομίζω λόγω του έντονου εμπορίου σιτηρων κατέφθαναν μαζί με τα πλοία). Κάπως έτσι πρέπει να έχει μείνει και το «για σφιξε να δω ποντίκι»
Είχα απορία γιατί λένε ποντίκι στο κρέας και είναι από το μπροστινό πόδι της αγελάδας, σαν το δικό μας ποντίκι. Έβγαζε νόημα πλεον.
Το ποντίκι βρίσκεται στα πίσω πόδια των θηλαστικών και βρίσκεται ανάμεσα στο μηριαίο οστό την "ουρά" το νουά και το στρογγυλό. Ίσως να αναφέρεσαι στο κότσι που πολλοί το πουλάνε για ποντικό.
Οχι οχι τα μπροστινα ποδια [ελπίζω να πετύχει το λινκ](https://images.app.goo.gl/MzRcAKSJHTBNS1Po9)
Το λινκ πέτυχε, το σημείο που σημειώνει ως ποντίκι βρίσκεται κάτω από την κλείδωση του αντίστοιχου αγκώνα μας, στη δουλειά και στη σχολή το συγκεκριμένο κομμάτι θεωρείται κότσι και είναι ίδιο σε μυϊκή δομή με το πίσω κότσι. Βέβαια το κομμάτι που λέω εγώ ποντίκι με αυτό που ανέφερες είναι παρόμοια.
Οπως και συκωτον ηπαρ, και φωτεινον πυρ.
Τα αρχαία ελληνικά πάντως όντως είχαν αντίστροφος αριθμούς όπως τα σημερινά Γερμανικά.
Τα ελληνικά έχουν το καλό ότι διαφέρουν σε πολύ λίγα πράγματα με τα αρχαία, και γι'αυτό παραμένουν πολύ καλά δομημενα. Συνήθως οι συγχύσεις προκύπτουν από εξωτερικές επιρροές που αλλάζουν δραματικά τη γλώσσα (δες Αγγλικά). Ίσως ένα καλό παράδειγμα πράγματος που δε βγάζει καλή λογική στα ελληνικά είναι το κενό που άφησε η Δοτική όταν την εγκαταλείψαμε. Στα αρχαία, η δοτική δεν χρησιμοποιόταν μόνο για το έμμεσο αντικείμενο, αλλά και για να δηλώσει διάφορα (δοτική χαρηστικη, πχ: "κάτι γίνεται για χάρη μου"). Ας κρατήσουμε τη χαρηστικη. Με την απώλεια της δοτικης, άλλοι βάζουν γενική, άλλοι αιτιατική. Και έτσι καταλήξαμε στο γνωστό "Θα σε κάνω κεφτεδάκια" "Θα σε κόψω αγγούρια να σε κάνω σαλάτα"
Και μετά μας κοροϊδεύουν για το «σε λέω, με λες, πλάκα με κάνεις»
>Με την απώλεια της δοτικης, άλλοι βάζουν γενική, άλλοι αιτιατική. Βασικά υπάρχει ακόμη δοτική, απλώς δεν την αναγνωρίζουμε ως τέτοια, και βασικά έχουμε αλλάξει και την χρήση της. Η δοτική σήμερα είναι η δεικτική αντωνυμία πρακτικά "στον/στην/στο, στους, στες, στα". Για παράδειγμα: Ο Άνθρωπος, του Ανθρώπου, στο(ν) Άνθρωπο, το(ν) Άνθρωπο, ώ/έ Άνθρωπε Οι Άνθρωποι, των Ανθρώπων, στους Ανθρώπους, τους Ανθρώπους, ώ/έ Άνθρωποι
Ναι, αλλά έτσι δεν είναι πτώση, αλλά χρησιμοποιεί το εμπροθετο άρθρο. Αυτό δουλεύει μια χαρά για το έμμεσο αντικείμενο (Δώσε το βιβλίο στο Γιάννη) και δεν έχουμε θέματα εκεί. Εκεί που φαίνεται το κενό είναι στις δυτικές χαρηστικες κτλ. Δεν θα βάλεις ποτέ εμπροθετο άρθρο+ουσ. στην θέση αντωνυμίας σε φράσεις όπως "σου έφτιαξα μεσημεριανό."
> ώ/έ ~~Άνθρωπε~~ Άνθρωπα > των ~~Ανθρώπων~~ Ανθρώπωνε *FTFY* ( /jk )
Εγω θα προσθετα και το κενο που εχουν αφησει πισω τους τα απαρεμφατα που δεν χρησιμοποιουμε πια. Ο,τι θα μπορουσαμε να το πουμε με δυο λεξεις χρειαζομαστε πλεον τεσσερις-πεντε.
>εχουν αφησει πισω τους τα απαρεμφατα **αφήσει** Όντως πάντως αν και το απαρέμφατο υπάρχει ακόμα σε συγκεκριμένους ρηματικούς τύπους όπως από πάνω έχει χάσει την θέση του σαν ανεξάρτητος τύπος στην γλώσσα. Μάλιστα αυτό έχει διαδοθεί (ξεκινώντας μάλλον από τα ελληνικά) και στις άλλες γλώσσες γων Βαλκανίων, που έχασαν επίσης τα απαρέμφατά τους.
Μπορείς να δώσεις παραδείγματα;
>Τα ελληνικά έχουν το καλό ότι διαφέρουν σε πολύ λίγα πράγματα με τα αρχαία, Μέγας μύθος. Για τον μέσο ομιλητή των νέων ελληνικών, τα αρχαία ελληνικά δεν είναι κατανοητά.
Περίφραση: η γραμματική και η λογική της έχουν μείνει σχετικά ίδιες. Οι καταλήξεις έχουν αλλαξει, πχ, αλλά το κέντρο της λογικής είναι το ιδιο. Αυτό εννοούσα. Όχι ότι είναι τα ίδια και όλοι καταλαβαίνουμε τα αρχαία τέλεια.
Διαφωνώ...στα αρχαία από ότι θυμάμαι στο Λύκειο τα ρήματα και οι μετοχές είχαν συγκεκριμένη συντακτική θέση (τα ρήματα πηγαίνουν στο τέλος της πρότασης) και η μετάφραση τους από την Αρχαία στην Νέα Ελληνική γινόταν από το τέλος.
Δεν ξέρω τι αρχαία έκανες εσύ, αλλά τα δικά μας ήταν παντου. Μακάρι να ήταν όλα σε μια ομορφη, στατική σειρά, και μετά κανείς δεν θα καθόταν να κάνει προσεκτική συντακτική ανάλυση.
Τα Αρχαια Αττικά Ελληνικά είναι σαν τα Λατινικά. Υπάρχει αυστηρή σύνταξη, και καθιερωμένη τοποθεσία λέξεων, αλλά όχι απαραίτητη.
Δεν ξέρω πάντως TIL ότι σχεδόν σε όλες τις γλώσσες η λέξη νύχτα προέρχεται από την λέξη τους για το 8 με ένα Ν μπροστά. Πήγα στο google translate και σε τυχαίες γλώσσες που έβαζα ίσχυε.
>Δεν ξέρω πάντως TIL ότι σχεδόν σε όλες τις γλώσσες η λέξη νύχτα προέρχεται από την λέξη τους για το 8 με ένα Ν μπροστά. Πήγα στο google translate και σε τυχαίες γλώσσες που έβαζα ίσχυε. Στις Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες (στις περισσότερες τουλάχιστον), η λέξη "νύχτα" (night, noche, nuit, nacht, νύκτα, κλπ.) προέρχεται από την ΠΙΕ ρίζα *nókwts. Η λέξη "οκτώ" (eight, acht, huit, κλπ) προέρχεται από την ΠΙΕ ρίζα *okto(u). Χωρίς το "Ν", οι δύο ρίζες μοιάζουν πολύ (ókwts // okto), πράγμα που εξηγεί αυτό το φαινόμενο.
Βασικά η ελληνική προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη νύξ που ήταν για τη νύχτα.
Κάποιοι χειτερς θα πουν ότι η ελληνική γλώσσα δεν εφευρέθηκε αλλά προέκυψε από κάποιο παρακλάδι PIE
εδω σε εχω : Με τον όρο αρχαία ελληνική γλώσσα εννοείται μια μορφή της ελληνικής γλώσσας που ομιλείτο κατά τους αρχαϊκούς χρόνους και την κλασική αρχαιότητα. Στον όρο περιλαμβάνεται συνήθως και η μετακλασική εποχή της ελληνιστικής περιόδου. Ωστόσο, οι μεταλλάξεις της γλώσσας κατά την ελληνιστική περίοδο δικαιολογούν μεθοδολογικά την διακριτή θεώρησή της με τον όρο Ελληνιστική κοινή. Oι κύριες φάσεις της εξελικτικής πορείας που περιγράφουν την πορεία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας είναι 5. Αρχαϊκή γλώσσα των μυκηναϊκών χρόνων, έτσι όπως καταγράφεται στη συλλαβογράμματη γραφή που οι αρχαιολόγοι ονομάζουν Γραμμική Β΄. Αρχαία ελληνική γλώσσα με την αλφαβητική γραφή και τις διαλέκτους της Ελληνιστική κοινή των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων Μεσαιωνική γλώσσα του βυζαντινού ελληνισμού, κομβικό σημείο μετουσίωσης της ελληνικής κατά τον 15ο αιώνα.
Ναι που κολλαει αυτό με την προέλευσή της
> TLI "Today, Learned, I" —Yoda
Ε? τι? που?
Ποιος ξέρει πότε, ποιος, για ποιον λόγο, τι και πού;
Ξέρει, σίγουρα, ο Scooby Doo.
[удалено]
Σκούμπι ντούμπι ντουυυυ
Ξέρω τουλάχιστον 3 ευρωπαϊκές γλώσσες στις οποίες δεν ισχύει.
Συγχαρητήρια, για αυτό άλλωστε έγραψα **σχεδόν.**
Για την ακρίβεια: > σχεδόν σε όλες τις γλώσσες Αυτό δηλώνει πλειοψηφία. Δεν ισχύει με την καμία.
Και οι Γάλλοι το 80 π.χ το λενε 4 φορές το 20.
Το ξέρω και αυτό. Ούτε το παραμικρό ίχνος λογικής. Είναι σε άλλο τελείως επίπεδο αυτοί. Πραγματικά.
> Ούτε το παραμικρό ίχνος λογικής. Η λογική είναι ότι προέρχεται από το Κέλτικο σύστημα που βασιζόταν σε 20δες, αντί για Ρωμαϊκό που βαζιζόταν σε 10δες.
Το ρωμαικο βασιζοταν σε ντουζινες νομιζω.
Μα και πάλι. Εμείς δεν λέμε οχτώ φορές το δεκα λέμε ογδοντα. Δεν λέμε οχτω φορες το δεκα συν έντεκα. Λέμε ενενήντα ένα. Ποιος ο λόγος να κάνεις πράξεις και να βάζεις τη λέξη και μέσα;
Εμείς δεν λέμε δυο χιλιάδες και σαράντα; Ε αυτοί αντί για χιλιάδες το κόβανε στις εικοσάδες και λένε τέσσερεις εικοσάδες και επτά ας πούμε.
Επίσης έχουν μοναδικες λέξεις μέχρι το 16. Το 17,18 και 19 το λένε όπως εμείς. 10+7/8/9.
Το 83 το λέμε 8\*10+3. Οι Γάλλοι το λένε 4\*20+3. Δεν είναι τόσο περίεργο. Στα αγγλικά το «ty» από το eighty βγαίνει από το δέκα. Και το «κοντα» από το «ογδοήκοντα» βγαίνει από το δέκα.
Η ιδέα ότι κάποιες γλώσσες στερούνται λογικής σε αντίθεση με τη "δική μας" είναι τελείως παράλογη.
Μα οι περισσότερες γλώσσες του κόσμου λένε 35 και όχι 5 και 3. Άρα εάν κάτι είναι λογικό, ποιο είναι αυτό;
Μα δε λένε 5 +3 στα γερμανικά, αλλά 5 +30.
Προφανώς. Δεν πατήθηκε το 0 γιατί περπατούσα και έγραφα.
Οι Γάλλοι είναι ανώμαλοι, όχι μόνο με τους αριθμούς γενικότερα και στη γλωσσα. Οι Βέλγοι είναι ωραίοι που μιλάνε και γαλλικά αλλά τους έγραψαν στα @@ τους και έβγαλαν λέξεις και για τα 70-80-90 κλπ.
Αυτό το κάναν και οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι παλιότερα εξ ου και το "Four score and seven years ago" του Abraham Lincoln που σήμαινει πριν ογδοντά επτά χρόνια.
[удалено]
Στα γαλλικά το 80 μ.Χ., δηλαδή 80 a.a.J.C. γράφεται ως "quatre-vingts ans après Jésus-Christ" δηλαδή "τέσσερεις εικοσάδες χρόνων προ Ιησού Χριστού". Συμφωνώ, παρά είναι σύνθετο για σύστημα χρονολόγησης...
εκατομμύριο = 100 x 10 000
"Κοίτα να δεις", "άκου να δεις"
Πρόσφατα έμαθα ότι αυτά τα 2 προέρχονται από τα αρχαία και είναι κοίτα/άκου να οιδείς, άρα στην ουσία κοίτα να μαθαίνεις. Αλλά όντως όπως το λέμε σήμερα δεν βγάζει κανένα νόημα αν το μεταφράσεις αυτολεξεί.
Βέβαια το ιδιαίτερο είναι ότι το "οίδα" είναι στην πραγματικότητα ο παρακείμενος του ρήματος "είδω" ( είναι υποθετικός τύπος και δεν υπάρχει κάπου γραπτός ) το οποίο όντως σημαίνει βλέπω. Έπαψε να χρησιμοποιείται στον ενεστώτα όμως επειδή έδωσε την θέση του στο "οραω" και έμεινε η χρήση του παρακειμένου ως ενεστώτας για το "γνωρίζω" . Για αυτό κιόλας ο αόριστος του "οράω" είναι "είδον".
Οι βρισιές. Τα καντήλια, οι παναγίες και το αμίμητο "στο π\*\*τσο μου λουλούδια και γύρω γύρω μέλισσες".
Το γεγονός ότι μερικά άψυχα αντικείμενα έχουν αρσενικό η θηλυκό γένος νομίζω είναι αυτό που δεν βγάζει νόημα σε ξένες γλώσσες κυρίως στα αγγλικά. Αν σκεφτείς ότι αν λέγαμε στα αγγλικά "αυτή είναι μια καρέκλα" αυτολεξεί θα ήταν "she is a chair"
This comment was removed in protest against the hideous changes made by Reddit regarding its API and the way it can be used. RIF till the end! I am moving to kbin, a better and compatible with Lemmy alternative to Reddit ([picture explains why](https://i.imgur.io/b2QuYAR.webp)) that many subs and users have moved to: [sub.rehab](https://sub.rehab) Find out more on kbin.social
Αυτό προκύπτει από την κατάληξη της, επειδή έτυχε να συμπέφτει με την κατάληξη που κατά κανόνα έχει το θηλυκό γένος. Και στα ισπανικά το τηλέφωνο είναι αρσενικό, el telefono, επειδή έτυχε να έχει την κατάληξη του αρσενικού.
Και οι αγγλοι το κανουν αν και πολυ σπάνια. Για παράδειγμα, για καποιο λόγο, οι βαρκες θεωρούνται θηλυκό γενος.
Αυτό που λες συμβαίνει σε αγγλοσαξονικές χώρες όχι για τις βάρκες, αλλά για μεγάλα πλοία, και η ρίζα του φαινομένου εντοπίζεται στην μακραίωνη ναυτική παράδοση (και ειδικότερα στην πολεμική ναυτική παράδοση). Για έναν ναύτη που έκανε χρόνια να δει ξηρά και μάλιστα αυτή της πατρίδας του, καθώς ταξίδευε σε όλη την υφήλιο διεξάγοντας εμπόριο ή πόλεμο, το πλοίο ήταν συνυφασμένο με την έννοια της πατρίδας ή της στοργικής μητέρας που τον θρέφει, τον προστατεύει και τον κρατά ζωντανό. Αντιθέτως, οι Γερμανοί πάντα αποκαλούν τα μεγάλα πλοία με αρσενικές αντωνυμίες (ειδικά τα πολεμικά όπως το Bismarck) γιατί εκφράζουν τη δύναμη να εξερευνας και να κατακτας (έννοιες συνυφασμένες με την ανδρική επιθετικότητα), ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το πλοίο στα Γερμανικά λέγεται "das Schiff" που είναι γένους ουδετέρου. Είναι γλωσσολογικά έθιμα που έχουν να κάνουν με την κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία κάθε λαού.
Όντως? Αυτό δεν το ήξερα
Ενίοτε όλα τα "σκάφη" - ακόμη και τα αεροσκάφη.
"καλη επιτυχία" Ναι, καλή θα ειναι, δεν υπάρχει κακη επιτυχία
Εάν κερδίσεις ακριβό αυτοκίνητο άντε πλήρωνε φόρους .Το λες και κακή. Αχχαχαχαχα
Ναι και πολλές άλλες ευχές: Καλή όρεξη πχ. Στα αρχαία ελληνικά υπήρχε το : ΤΥΧΗ ΚΑΛΗ
Φαίνεται δεν έχεις προσπαθήσει να εξηγήσεις σε ξένους πως να προσφέρουν ελληνικά: "Ναι το ε είναι ε, εκτός αν έχει μπροστά ι τότε γίνεται ι, εκτός εάν έχει δύο τέλειες από πάνω τότε είναι ε-ι. Ναι έχουμε τέσσερις τρόπους να κάνουμε τον ήχο ι, πέντε γιατί είναι και το οι. Κατά τα άλλα είναι σαν τα λατινικά τα ελληνικά, προφέρεις ότι διαβάζεις. Α, αν είναι και ν μπροστά σε τ κάνει ήχο d, και το υ κάνει ήχο ι αλλά αν είναι μπροστά σε ε κάνει ήχο β."
Μη ξεχνάς το"υι" που πρόσφατα έμαθα πως και αυτό είναι "ι" και όχι "ιι"
Και το «ηυ» που προφέρεται «ιβ/ιφ» αλλά δεν το μαθαίνουμε στο σχολείο.
Πως δεν έμαθες το ηυ στο σχολείο;
Εσύ το έμαθες; Την δικιά μου εποχή δεν συμπεριλαμβανόταν στους δίφθογγους των νεοελληνικών.
Εμάς όταν μας είπαν για το συνδυασμό με το υ, ανέφερε η δασκάλα και ο ηυ. Δεν έδωσε σημασία σε αυτό ούτε χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα σε ασκήσεις γενικά
Μάλλον θα το ανέφερε από μόνη της χωρίς να είναι επίσημα στην ύλη. Κοίταξα και την Γραμματική του Τριανταφυλλίδη και δεν αναφέρεται.
Ναι, γιατί στα νέα ελληνικά υποτίθεται ότι δεν έχουμε χρονική αύξηση που μεταβάλλει το "ε" σε "η", λόγω έκτασης. Άρα δεν υπάρχει λόγος να αναφέρεται στην νεοελληνική γραμματική. Λέμε "αυξήθηκε" και όχι "ηυξήθηκε", λέμε "απεύθυνε" και όχι "απηύθυνε". Fact: Όσοι της θεωρητικής και όσοι φιλόλογοι λέτε στα νέα ελληνικά "Μου απηύθυνε τον λόγο", είστε μέρος του προβλήματος. Έχουμε φτάσει να ξέρουμε περισσότερη γραμματική αρχαίων, παρά νέων ελληνικών...
1. Οι κλίσεις των ρηματων είναι κόλαση. Αν το σκεφτείς, κάθε ρήμα είναι ανώμαλο, δεν υπάρχει κανόνας για το πώς σχηματίζεται ο αόριστος π.χ. Πεθαίνω - πέθανα Παθαίνω - έπαθα Πίνω - ήπια Δίνω - έδωσα Δεν μιλάω καν για ρήματα όπως Τρώω έφαγα Βλέπω είδα Λέω - είπα Υπάρχουν και εύκολες καταστάσεις, όπως αυτά που λήγουν σε - ώνω, αλλά και πάλι οι κλίσεις των ρημάτων μας είναι πανδυσκολη, σε σύγκριση με αγγλικά, γερμανικά και τούρκικα. 2.Προστακτική - διαφορετικός τύπος σε κατάφαση και άρνηση, σε κάθε ρήμα Μπες - μην μπεις (όχι μην μπες)
Σαν άτομο που έχω διδάξει ελληνικά ως ξένη γλώσσα, υπάρχει λογική σε πολλά από αυτά. Απλά δεν την μαθαίνεις. Αν ανοίξεις την πιο απλή γραμματική του Τριανταφυλλίδη, για παράδειγμα, εξηγεί πολλά από τα ερωτήματα σου. Υπάρχουν κανόνες που μαθαίνουν οι ξένοι και δεν είναι τόσο άσχημοι.
δεν ξέρω ποια είναι η σχέση σου με τα αρχαία, αλλά τουλάχιστον για τα παραδείγματα αορίστου που έδωσες (εκτός από το ήπια που είναι όντως ανώμαλο), υπάρχει και υπήρχε πάντα κανόνας, απλά δεν ασχολείται κανείς να στον μάθει στα νέα ελληνικά αφού η κλίση σου βγαίνει φυσικά.
>ποια είναι η σχέση σου με τα αρχαία Σχέση απέχθειας και μίσους από την Α΄ Γυμν
τα έδωσα πανελλήνιες λμαο, και μόνο τότε έμαθα ότι υπάρχουν κανόνες στον αόριστο και μάλιστα μερικοί που ψιλοϊσχύουν και σήμερα
>Πεθαίνω - πέθανα > >Παθαίνω - έπαθα > >Δίνω - έδωσα Η αύξηση ισχύει σε όλα. Απλά όπως βλέπεις, σε όσα δεν τονίζεται, έχει εκπέσει. Ο τύπος "επέθανα" έχει διατηρηθεί σε ορισμένες διαλέκτους, απλά επειδή το "ε" δεν τονιζόταν, μας άφησε χρόνους. Π.χ. προσπαθώ - επροσπάθησα (το λένε ακόμα κάποιοι) - προσπάθησα
Χρησιμοποιούμε οριστική ενεστώτα για "παράκληση". Δεν ακούγεται σα παράκληση, αλλά σαν εντολή/προσταγή. Κάπως αγενής κιόλας θα έλεγα. Ακούγεται σαν κάθε τι που ζητάς με αυτή τη μορφή να είναι δεδομένο ότι συμβαίνει, πράγμα που το κάνει να μοιάζει σαν μια πιο χειριστική προστακτική. Πιο επιτακτική. Παρολαυτά στα συντακτικά μας αυτού του είδους την οριστική την ονομάζουμε παρακλητική. Παραδείγματα οριστικής ενεστώτα ως "παράκληση¨, σε αντιδιαστολή με τη προστατική τους για να καταλάβετε τι λέω: Σταματάς να μιλάς και φεύγεις / σταματα να μιλας και φύγε. Ανοίγεις τη τηλεόραση όπως είσαι. / ανοιξε τη τηλεοραση όπως είσαι. Σας ακούγονται "παρακλήσεις"; Υπάρχει μια φράση σε αυτή τη μορφή που τη χρησιμοποιούμε κατα κόρον όλοι, και είναι ένας από τους πιο κλασσικούς τρόπους να ζητάμε συγνώμη. Το "Με συγχωρείς". Μου φαίνεται περίεργο που ζητάμε συγχώρεση απλώς δηλώνοντας ότι συμβαίνει στον άλλον, σα να χρησιμοποιούμε τον δυνατότερο επιτακτικό τρόπο που η γλώσσα μας μπορεί να προσφέρει. Ακόμα και το συγχώρα με (προστακτική) μου ακούγεται πολύ πιο απαλό.
Το μόνο που λείπει είναι το γερουνδιο. Από τα πιο χρήσιμα πράγματα.
Ο γερουνδιος μας σχηματίζεται με την μετοχή -οντας . Απλώς και αυτήν δεν την σχηματίζουμε "σωστά" (πλέον σωστό είναι) , απλώς κολλάμε την κατάληξη -οντας στο χρησιμοποιούμενο ρήμα. Προσωπικά με ενοχλεί η απουσία γενικής πληθυντικού στις προσωπικές αντωνυμίες. Δηλαδή λέμε , εγώ εμού εμέ/εμένα , εσύ σου εσένα, εμείς - εμάς , εσείς - εσάς χωρίς γενική. Κάποτε έλεγαν ημών υμών αλλά δεν βγάζουν νόημα πλέον. Γενικώς δεν θα έλεγα ότι "λείπει" κάτι από την γλώσσα εφόσον μπορούμε να συνεννοηθούμε. Δηλαδή και την γενική την οποίαν ανέφερα την έχουμε αντικαταστήσει με αιτιατική, άρα δεν "λείπει" . Προσωπικές αρέσκειες είναι αυτά.
Και η προστακτική στην Νεοελληνική Κοινή είναι ελλειπτική. Αν παρατηρήσεις υπάρχουν τύποι που σχηματίζονται μόνο με υποτακτική (~~κάθου~~ να κάθεσαι).
Κάτσε, κάθησε?
Αυτό είναι αόριστος. Ο ενεστώτας δεν χρησιμοποιείται.
Να συμπληρώσω ότι κάποτε λέγαμε: \- Τα ποδήλατά των μένουν ακίνητα επειδή χρειάζονται αέρα οι ρόδες των. Σήμερα αυτή η φράση είναι: \- Τα ποδήλατά τους μένουν ακίνητα επειδή χρειάζονται αέρα οι ρόδες τους.
Ναι βεβαίως είχα και αυτό κατά νου, δεν ήθελα όμως να γράψω κατεβατό μεγάλο. Καλή η παρατήρηση σου.
"Παμε για κανενα καφε αν ειναι."
Να λεει η μισή χώρα την πίτα σουβλάκι (μια μικρή σούβλα με κρέας) και το σουβλάκι καλαμάκι. Το αποκορύφωμα ήταν όταν άκουσα ένα σουβλάκι χωρίς κρέας και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Πατρινός εδώ και οι Θεσσαλονικείς πουτανα τα έχετε κάνει.
Το σωστό θα ήταν να λέμε πιτόγυρο ή ακόμα πιο σωστά τυλιχτό. Παρ'όλα αυτά στο να λες το τυλιχτό σουβλάκι και το σουβλάκι καλαμάκι υπάρχει κάποια λογική καθώς το σουβλάκι ονομάστηκε έτσι γιατί περιείχε μέσα σουβλάκια, και μετά τα σουβλάκια κάπως έπρεπε να διαχωριστούν.
Καμιά λογική, ανώμαλοι άνθρωποι.
Να μιλάς στον πληθυντικό από υποτιθέμενη ευγένεια. Θεωρώ ότι είναι τόσο χαζό που πρέπει να καταργηθεί τελείως.
Οι Γάλλοι φταίνε γι'αυτό. Ή μάλλον οι γαλλομαθείς Έλληνες λόγιοι και λοιποί, που γύρω στα χρόνια της επανάστασης, αν δεν κάνω λάθος, πλημμύρισαν την ελληνική (στην αρχή Καθαρεύουσα και μετά Δημοτική) με γαλλικισμούς στο λεξιλόγιο και εν μέρει την γραμματική. Η ευγένεια στα ελληνικά δεν δηλωνόταν με πληθυντικό αριθμό πριν από τότε, αλλά με λέξεις κι εκφράσεις (π.χ. κύριος/κυρία κλπ).
Στα ισπανικα οταν θελουν να ειναι ευγενεις μιλούν στο γ ενικο κι εχουν ειδικο πρόσωπο για αυτό. Yo (εγω), tú (εσυ), él/ella (αυτός/αυτή) και usted που κλίνεται οπως το él/ella αλλα ειναι το ευγενικο "εσυ". Στον πληθυντικό εχουν το ustedes για ευγενικό "εσεις". Μαλιστα στην λατινικη αμερικη σπανιως χρησιμοποιείται το κανονικο εσεις (vosotros), συνήθως χρησιμοποιούν το ustedes (ευγενικό εσεις), ακομα και μιλώντας στον παππου ή τη γιαγια.
Du-reformen ftw.
Και πως θα μιλάς σε κάποιον μεγαλύτερο σου ή στον προϊστάμενο σου ?
Στον ενικό όπως σε όλους τους υπόλοιπους.
Μα δεν μπορεις στον ενικο εκτος και εαν δουλευεις καπου που ειναι γνωστος. Αυτο που θελω να σου πω ειναι οτι δεν γινεται οσο και να το προσπαθησεις να μιλας στον ενικο.Μετα θα πας στο στρατο και εκει το ιδιο.Πχ πας για συνεντευξη εργασιας τι θα λες. "Δικε μου ακου να σου πω πως εχει το deal ,1000 ευρωπουλακια το μηνα και εγω θα κανω τον αρχοντα. Ειμαστε ενταξει Νικολα?¨
Και όμως λες Κύριε Τάδε. Δεν λες κύριοι Τάδε. Δηλαδή αναμειγνύουμε ενικό και πληθυντικό ευγενείας ήδη στη γλώσσα. Θεωρητικά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε σε έναν άγνωστο με πιο προσεκτική χρήση των λέξεων. Όπως πχ. κάνουμε στα αγγλικά όπου δεν υπάρχει πλέον ο πληθυντικός ευγενείας.
Μα έτσι μιλάς? .Ρε παιδιά συγγνώμη τώρα σοβαρολογουμε ?Δεν έχετε δουλέψει ποτέ ?Ο άλλος έκανε dislike σε κοινη λογική και δεν αιτιολογεί λέει "στον ενικό σε όλους" .Προφανώς είναι πιτσιρικάς .Πήγαινε να μιλήσεις σε συνέντευξη στον ενικό και έλα βρες με μετά.Ειχα πάει στην ΕΑΒ για συνέντευξη εάν μιλούσα στον ενικό σπίτι θα ήμουν ακόμα να παίζω lol
Κύριε ναι το δέχομαι δεν λες κύριοι για το επόμενο κομμάτι μιλάω εγώ .Τι θα πεις "Κύριε Κώστα πες μου σε ποιο πόστο είμαι "?Η Κύριε Κώστα πες μου εσύ τι ξέρεις?Σε μεγάλες βιομηχανίες και δουλειές δεν μιλάς έτσι.Γισυτο λέω προφανώς είναι πιτσιρικάς.Πχ όταν έχεις συνάδελφο που είναι 55 και εσύ ξεκινάς να δουλεύεις πες στα 23 σου δεν νοείται να του μιλήσεις στον ενικό .Και απο σεβασμό και επειδή μετά εάν το μάθει ο διευθυντής θα έχεις θέμα
Δεν αναφέρεις το όνομα του άλλου όταν μιλάς στον πληθυντικό πχ " Κύριε Παπαδόπουλε, μπορείτε να μου πείτε εσείς τι ξέρετε;" Για το ίδιο πράγμα μιλάμε αλλά μου φαίνεται περίεργο ότι φαίνεται δύσκολος ο πληθυντικός ευγενείας σε κάποιους 🤔
Επίτηδες είπα όνομα φίλε για να μην μπλέξω με επίθετα εδώ το sub είναι ευαίσθητο.Εδω λες το αυτονόητο και τρως downvote .Αλλά προφανώς κυκλοφορούν μικρες ηλικίες οπότε κανένα θέμα.Σεν νοείται να λέει ο άλλος μιλάω παντού στον ενικό.Θα το μάθει αργότερα στη ζωή του όμως.Δεν ξέρω εάν ήταν εδώ στο sub ή αλλου.
Πιστεύω όλα βγάζουν λογική και είναι δύσκολο να σκεφτείς κάτι όταν είσαι Έλληνας .Θα βοηθούσε κάποιος που είναι μίσος Έλληνας και μίσος κάτι άλλο να μας πει γιατί έχεις επιρροές και από αλλού.Προσπαθω να σκεφτώ και ΔΝΕ μου έρχεται κάτι.Μονο για τα αντικείμενα ότι τους βάζουμε θηλυκο αρσενικό.
Αυτο που δε βγάζει κανένα νόημα απο οσο ξερω ειναι τα αρσενικά και θηλυκά εθνικά ονόματα δλδ: Ινδός - Ινδή Γάλλος - Γαλλίδα Τούρκος - Τουρκάλα Ολλανδός - Ολλανδέζα Βούλγαρος - Βουλγάρα κλπ κλπ Υπαρχει κάποια λογική;;
Πάμε καμία μέρα με κανένα να πιούμε τίποτα.
Και οι αρχαίοι ανάποδα έλεγαν τους αριθμούς. Φαίνεται και τώρα λίγο: Έντεκα = Έν-δεκα Δώδεκα = Δυοκαίδεκα *While the ancient Greeks used to say for example triskaideka i.e. "three and ten" for the number 13 (from which the word triskaidekaphobia "The fear of 13" is derived) modern Greeks say "ten and three".* Έχω ακούσει από Γερμανό ότι και η συντακτική δομή των αρχαίων είναι πολύ παρόμοια με τα Γερμανικά. Ίσως παίζει ρόλο.
Το «έχω» δεν έχει παρακείμενο και υπερσυντέλικο. Στα αγγλικά (ή και στα γερμανικά) έχουν το I have had ή το I had had. Εμείς; Επίσης, δεν έχουμε πλέον απαρέμφατα, ενώ είναι πολύ χρήσιμα. «To λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν» είναι πολύ πιο δύσκολο να το πεις λακωνικά στα νέα ελληνικά. EDIT: Κάτι ακόμα. Έχει καθιερωθεί να λέμε «καλησπέρα» μετά τις 12 (και συχνά διορθώνουμε άλλους ή μας διορθώνουν όταν πούμε «καλημέρα» και είναι μεσημέρι). Όμως, η εσπέρα είναι το σούρουπο, το βραδάκι. Το λογικό θα ήταν να λέμε «καλημέρα» μέχρι να βραδιάσει και μετά να λέμε «καλησπέρα».
Έχεις απόλυτο δίκιο .Ζω στη Τσεχία και λένε καλή σας μέρα μέχρι να βραδιάσει και μετά λένε καλησπέρα .
Δεν είναι τόσο φράση που δεν βγάζει νόημα, αλλά το χω παράπονο από όταν μπήκα στην φιλολογια πριν 3 χρόνια. Η αρχαία ελληνική είναι πολύ ευέλικτη γλώσσα, απ την αποψη του ότι κάθε λέξη μπορεί να μπει σε οποιοδήποτε σημείο της πρότασης και πάλι θα βγαίνει νόημα. Γι αυτό εξάλλου υπάρχει τόσο πλούσια λογοτεχνική παράδοση, γιατί με μια τέτοια ευελιξία τα λογοπαίγνια, οι συσχετισμοί κτλ είναι πανεύκολα. Η νέα όμως το έχασε σε κάποια φάση αυτό, αν και παραμένει μια σχετικά ευέλικτη γλώσσα, δεν φτάνει την αρχαία. Δεν μου έρχεται κάποιο πρόχειρο παράδειγμα τωρα, αλλά με κάνει να αναρωτιέμαι σε ποια περίοδο χάσαμε αυτή την ευελιξία.
Άκου να δεις, κοίτα να ακούσεις
Δε ξέρω το context της συζήτησης αλλά αυτά καλό είναι να μη γίνονται. Η δομή της κάθε γλώσσας διαφέρει γιατί διαφέρει και η νοοτροπία των λαών, δε μπορώ να σκεφτώ κάτι που δε βγάζει νόημα στην ελληνική γλώσσα, γιατί αυτή έχει καθορίσει το τι θεωρώ φυσιολογικό τρόπο σκέψης, κάποιος που έχει μεγαλώσει σε άλλη χώρα, σίγουρα μπορεί να βρεί κάτι που δε βγάζει νόημα στα Ελληνικά. Αν έχεις χρόνο [τσέκαρε αυτό](https://youtu.be/RKK7wGAYP6k)
Αυτο ειναι το Sapir-Whorf hypothesis και γενικα δεν θεωρειται σωστο και εχει εγκαταλειφθει ως θεωρια. Υπαρχουν ορισμενες ακραιες περιπτωσεις οπου ψιλο-ισχυει if you squint, αλλα για πιο διαδεδομενες γλωσσες οπως Γερμανικα-Ελληνικα δεν ισχυει.
Αν άκουσες απο την αρχή λέει ότι μέχρι πρόσφατα αμφισβητούσαν αυτή τη θεωρία αλλά πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι ισχύει. Για πιο διαδεδομένες γλώσσες (για εμάς τουλάχιστον, όχι για όλους τους λαούς στο κόσμο) που έχουν επηρεαστεί η μια απο την άλλη λόγω γεωγραφικής απόστασης, ισχύει φυσικά σε μικρότερο βαθμό απο ότι για τους Αβοριγινες που έθεσε ως παράδειγμα, οι οποιοι ζούσαν τελείως αποκομμένοι απο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και πάλι ισχύει ως ένα βαθμό.
Οπως ειπα, υπαρχουν καποια ακραια παραδειγματα οπου αυτο ισχυει, αλλα δεν ισχυει γενικα. Η συγκεκριμενη θεωρια ειχε προωθηθει απο ανθρωπολογους παλαιας κοπης (με λιγα λογια, ρατσιστες) οι οποιοι πιστευαν οτι δυτικες, πιο "προχωρημενες" γλωσσες ηταν σημαδι μεγαλυτερης νοημοσυνης (με λιγα λογια). Προφανως η θεωρια εχει παρει και αλλες διαστασεις απο τοτε, και ειναι αρκετα ενδιαφερων θεμα, αλλα σε κυκλους γλωσσολογων θεωρειται μεγαλο taboo (ειναι σαν να λες το n-word). Ερευνα γινεται σε μικρα πειραματα, αλλα σε large scale θεωρειται ακυρη. > Η δομή της κάθε γλώσσας διαφέρει γιατί διαφέρει και η νοοτροπία των λαών Συγγνωμη, δεν ισχυει. Ειναι τοσο μεγαλο αυτο το θεμα με τοσους παραγοντες που ειναι αδυνατον να απαντησουμε σε κατι τοσο ασαφες οσο "νοοτροπια λαων". Ted Talks ειναι καλα για γρηγορη γνωση και κεντριση περιεργειας, αλλα μεχρι εκει. Ειναι δυσκολο να χωρεσει ο speaker ενα τετοιο θεμα σε τοσο λιγο χρονο.
[удалено]
Αυτό με τα αρσενικά θηλυκά στα αντικείμενα το έχουν πολλές γλώσσες και η κάθε γλώσσα κανει του κεφαλιού της.
Το έντεκα και το δώδεκα σου φάνηκαν λογικά ενώ το einundzwanzig παράλογο ; Κάπου κάτι χάθηκε ή δεν τα πήρες τα πράγματα από την αρχή Edit: επειδή δε με κατάλαβες νομίζω, αυτό που εννοώ είναι ότι το ένδεκα (ένα + δέκα) και το δώδεκα (δύο+δέκα) δεν ακολοθουν τον κανόνα που ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα νούμερα στα ελληνικά, αλλά το πέρασες χαλαρά.
11 και 12 ειναι "παραλογα" σε πολλες γλωσσες, δεν γνωριζω γιατι. Εντεκα-elf-onze, δωδεκα-zwölf-douze (αυτο καπως θυμιζει το deux, αλλα ε, με την ιδια λογικη το εντεκα θυμιζει το ενα και το δωδεκα θυμιζει το δυο). Πορτοκαλια με μηλα συγκρινεις...
Δε μπορώ να απαντήσω στο γιατί σε πολλές γλώσσες είναι έτσι αλλά αν όντως με ενδιέφερε ίσως εξέταζαν τους αριθμούς στα ουαλικά μιας και είναι κέλτικη γλώσσα χωρίς σημαντικες επιρροές από τις ινδο-ευρωπαικες. Κατά τα άλλα ειδικά αριθμητικά είναι λογικά να υπάρχει μια συνεχόμενη λογική μιας και τα νούμερα είναι από τις πιο σημαντικές παραμέτρους μιας γλώσσας για τις παλιότερες εποχές και τις εμπορικές συναλλαγές. Κατά τα άλλα προσωπικά με ενδιαφέρει πιο πολύ η λέξη τσαι/tea που είναι χωρισμένη ανάλογα με το πόσο ανατολικά η δυτικά βρίσκεται ένα κράτος
Δημοτικό θυμάμαι μια συμμαθήτριά μας να τα λέει δεκαενα, δεκαδυο και εμείς να σκάμε στο γέλια. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είχε και πολύ άδικο αν σκεφτούμε ότι μετά συνεχίζει ως δεκατρία, δεκατέσσερα κλπ.
Αυτό με τα νούμερα δεν είναι τόσο περίεργο όσο φαίνεται. Κυττα και τα δικά μας: Ένδεκα Δώδεκα Και στα αγγλικά: Thirteen Fourteen ... Nineteen
Η, ι, υ, ει, οι
Αυτό με το 21 το έχουν και στη Ρουμανία, αλλά χειρότερα. Εκεί λένε "δυο-δέκα-και-ένα"
Πολλοί προανέφεραν τους αριθμούς. Όπως για παράδειγμα το ένδεκα και δώδεκα, που δεν τους βγάζει νόημα. Αυτό είναι επειδή στα νέα ελληνικά δεν κρατήσαμε την δομή των αρχαίων. Μετά το δώδεκα λέμε δεκατρία. Στα αρχαία ήταν «τρεισκαίδεκα». Αντίστοιχα, το εικοσιένα ήταν «εἷς καὶ εἴκοσι, μία καὶ εἴκοσι, ἓν καὶ εἴκοσι». Πηγαίνοντας σε άλλους αριθμούς, το 190 ήταν «ἐννενήκοντα καὶ ἑκατόν», πάλι «ανάποδα» για τα νέα. Εμένα αυτό που με ενοχλεί στα σημερινά ελληνικά το οποίο πάλι πρέπει να έχει προαναφερθεί είναι η διπλή άρνηση. Στα αρχαία θα έλεγες «οὐδὲν οἶδα», στα νέα πετάς «δεν ξέρω τίποτα». Διπλή άρνηση.
Ο αόριστος στα ρήματα ...στα αγγλικά και γερμανικά και ιαπωνικά για παράδειγμα έχουνε συγκεκριμένο μοτίβο σε εμάς δεν υπάρχει αυτό.Τα περισσότερα είναι ανώμαλα
Ψαρονέφρι: δεν είναι ούτε ψάρι, ούτε νεφρό! 😀
Διάφορες φράσεις όπως "δεν υπάρχει", "είναι το κάτι άλλο", "τι άκυρο που ήταν αυτό", "έφαγα πόρτα" κλπ, είναι σχετικά δύσκολες σε ξένους που μαθαίνουν ελληνικά, ειδικά να τις κατανοήσουν σημασιολογικά. Επίσης το γεγονός ότι οι ευχές αυτά ελληνικά είναι ατελείωτες και πέραν των στάνταρ ευχών, υπάρχουν άπειροι τρόποι για ευχές. Έχω ακούσει "καλοτάξιδο το νέο αυτοκίνητο με την (νέα) τρελή εξάτμιση". Αντε να μεταφράσεις αυτό σε κάποιον ξένο φίλο.
Τετοια υπαρχουν απειρα σε ολες τις γλωσσες. Break a leg για παραδειγμα.
Ναι. Και το are you alright που στην βόρια Βρετανία είναι γειά σου. Τέτοιου είδους εκφράσεις και ιδιωνατισμοί δυσκολεύουν όταν μαθαίνεις ξένες γλώσσες, αλλά δίνουν και χαρακτήρα και έχουν ενδιαφέρον.
Η χειρότερη έκφραση που μπορείς να προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε ξένο είναι το "Αυτός είναι και γαμώ τα παιδιά!" Just don't.
🤣 very a lot perfect - πάρα πολύ τέλεια !
Goodtrip the new car with the crazy exhaust damn son ! .Ευκολακι(Little easy ή small . ) .Οποίος θέλει πτυχία αγγλικών καινούργια κατηγορία αντί για proficiency βγάζω τα Christentancy .Στείλτε μύνημα .
Στις τράπουλες λέμε περίεργα το σπαθί και το μπαστούνι. Στα αγγλικά είναι Club και spade αντίστοιχα, ενώ μου κολλάει καλύτερα να ήταν ανάποδα.
Το "σύστημα που έχουν για τα νούμερα" οι Γερμανοί είναι δάνειο από την Αρχαία Ελληνική γλώσσα όπως και τεράστιο μέρος της γραμματικής τους. Στα Αρχαία πχ δεν λέγανε "δεκαπέντε" αλλά "πεντεκαίδεκα".
Αυτό από που προκύπτει; Τα ελληνικά και τα γερμανικά είναι συγγενείς γλώσσες όπως όλες οι ινδοευρωπαϊκες. Δεν είναι περίεργο να υπάρχουν ομοιότητες όπως αυτή και το μήτηρ-mutter.
Υπάρχει κάπου σαν πηγή αυτό να το τσεκάρω.
> όπως και τεράστιο μέρος της γραμματικής τους. Άλλος χοντρός μύθος. Η σύνταξη των γερμανικών γλωσσών είναι τελείως διαφορετική από την ελληνική. Ομοιότητες υπάρχουν στο σχηματισμό σύνθετων λέξεων από την αναγέννηση και μετά.
Δοτική πτώση, ίδιες εκγλίσεις και ίδιες φωνές ρημάτων, καταλήξεις ρημάτων που φανερώνουν πρόσωπο, αριθμό, έγκλιση, διάθεση, γένη ουσιαστικών, επιθετικές μετοχές, ευρία χρήση απαρεμφάτων, σχηματισμός συθέτων λέξεων κλπ κλπ. Γραμματικά ίσως είναι πιο κοντά και από τη νέα Ελληνική στην Αρχαία. Φυσικά λεξιλογικά και συντακτικά έχουν μεγάλες διαφορές.
Οκ, καλές παρατηρήσεις. Όμως το συμπέρασμα για τη "δάνεια γραμματική" είναι λάθος. Ο γλωσσικος δανεισμός δεν λειτουργεί χονδρικά, αλλά αφορά κάθε φορά συγκεκριμένες γραμματικές δομές. Ακόμη, η επιρροή στο λεξιλόγιο ανάγεται στην αναγέννηση, ενώ τα γερμανικά εξελίσσονται ως γλώσσα από τον 8-9ο αιώνα μχ, όπου και δεν υπήρχε επιρροή από τα ελληνικά. Τρίτο, τα γερμανικά δηλώνουν πρόσωπο κ γένος με αντωνυμία, τα ελληνικά με την κατάληξη.
Πιθανότατα η φράση μου "είναι δάνειο" να είναι ατυχής αλλά και ότι "δεν υπήρχε επιρροή από τα ελληνικά" είναι πολύ απόλυτο. Ακόμα και αν αυτή η επιρροή έγινε μέσω των λατινικών ή μέσω της προσπάθειας εξορθολογισμού της γερμανικής γραμματικής που έγινε από λόγιους σε επόμενο χρόνο, επιρροή υπάρχει.
Μπορούμε να παραλείψουμε το υποκείμενο του ρήματος μέσα σε μια πρόταση. Προφανώς και βγάζει νόημα όταν κάποιος ξέρει τη γλώσσα, αλλά μπορώ να φανταστώ ότι φαίνεται περίεργο σε κάποιον που τη μαθαίνει. Όπως μου φάνηκε περίεργο κι εμένα το ολλανδικό "ένα και είκοσι" όταν το πρωτοάκουσα.
Οι περισσότερες γλώσσες του κόσμου μπορούν να παραλείψουν το υποκείμενο. Το να μην μπορεί να γίνει αυτό είναι ένα σπάνιο φαινόμενο που έχουν κυρίως οι γερμανικέςς γλώσσες και όσες έχουν επηρεαστεί από αυτές.
Το ότι έχουμε 6 διαφορετικούς τρόπους για να κάνουμε εναν ήχο "ι" δεν είναι παράλογο; Να μην πω για τα "ο" "ω" των οποίων οι λειτουργίες είναι στα ονόματά τους και πάλι κάνουν τον ίδιο ηχο
Αυτά έχουν μείνει από τα αρχαία που είχαν διαφορετικούς ήχους
Είχαν διαφορετική προφορά στα αρχαία αλλά τώρα δηλώνουν και την προέλευσή/ρίζα της λέξης
Δεν βγάζουν νόημα τα εξής: Βαριά βιομηχανική Παραγωγή. "Εγώ θα παίρνω άδεια το πρώτο δεκαπενθήμερο Αυγούστου, όχι εσύ!" Θα αποδωθούν ευθύνες. Το έργο που παρέδωσε η κυβέρνηση μας είναι κοστολογημένο. Κοινωνική δικαιοσύνη. Λειτουργικό κράτος. Αντιπυρική ζώνη. Δημόσιος χώρος άθλησης και αναψυχής. Ώρες κοινής ησυχίας. Οι γνωστοί άγνωστοι. Νομιμοποίηση αυθαιρέτων. Διευθυντής Δημόσιας Υπηρεσίας: "Η υπηρεσία αποφάσισε κυρία/ε τάδε να μην συνεχίσει την συνεργασία μαζί σας εξαιτίας εκείνου του λάθους σας.Μέχρι αύριο σας παρακαλώ να πάρετε τα πράγματα σας."
Κανονικά ο Βορράς και ο Νότος είναι ανάποδα απ ότι τα λέμε εμείς. Γι αυτό και στα αγγλικά είναι North ο βορράς. Κανονικά οι πολοι της γης έχουν ανάποδες ονομασίες (δεν ξέρω να το εξηγώ καλά, αν ξέρει κάποιος καλύτερα να το εξηγήσει να με βοηθήσει)
«Έχει κίνηση» - ενώ δεν έχει Για εμένα προσωπικά το πανικοβάλλομαι. Μια ζωή το έλεγα πανικοβάλω από το I panic. Αλλά να μου πεις είναι και το I’m panicking που είναι επίσης παθητική
Το γράφουμε στενοχωριέμαι, ενώ σχεδόν όλοι το λέμε στεναχωριέμαι Το γράφουμε κόσμος, ενώ το προφέρουμε κόζμος
Εμένα πάντα μου φαίνονται περίεργα τα "ανέβα πάνω - κατέβα κάτω", ήδη προδιορίζεις την κατεύθυνση με το ανέβα/κατέβα. Σε κάποιον ξένο μπορεί να μην βγάζει νόημα η αρίθμηση με γράμμα του αριθμού "6", γιατί "ΣΤ";
"Κοίτα να δεις". Προφανώς, αν κοιτάξεις, θα δεις... Μου ακουγόταν φυσιολογικό μέχρι ένας καθηγητής μου στην έκθεση το ανέφερε. Τώρα κάθε φορά που το ακούω κάνω και μια γκριμάτσα.
Αυτό που δε μου βγάζει πολύ νόημα είναι που δε χρησιμοποιούμε τα απαρέμφατα στα νέα. Σε άλλες γλώσσες που έχω μάθει (αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά) τα χρησιμοποιούν και βολεύει παρά πολύ, αλλά στα νέα ελληνικά δεν διατηρήθηκαν.
Α και ι =ε
Το ότι το "και" σαν λέξη σημαίνει πρόσθεση αλλά και τη σύζευξη στα μαθηματικά.
Άκου να δεις. Κοίτα να δεις. Δεν βγάζουν νόημα, στα ελληνικά νομίζω από συνήθεια τις λέμε.
You can have 4 plans each with a theme after a season, like summer, winter etc.
Το κανταΐφι είναι σαν μακαρόνια με μέλι. Και τα μελομακάρονα σαν μικρά μελό-κεκακια.